Rozdział Dwudziesty Piąty.

Kolejny tydzień. Justin dwa razy dał znak życia. Pierwszy raz ścisnął moją rękę a drugi podobno (nie było mnie wtedy) podczas robienia badań, ruszył ręką. Być może będzie dobrze. Miejmy nadzieję.. Nawet dostałam swoje łóżko w szpitalu. Cóż, siedzę tu już trzy tygodnie..
Leżałam na łóżku patrząc bezczynnie w sufit. W szpitalu jest tak nudno, że można umrzeć. Nie żartuje. Dziś ma przyjechać Alice i Drew. W końcu to jego brat.. Bywa tutaj raz góra dwa razy na tydzień. Dobre i to...
Jestem strasznie przemęczona. Praktycznie w ogóle nie śpię. Może dwie lub trzy godziny na dobę... Wzięłam do ręki butelkę wody. Wypiłam kilka łyków i odstawiłam ją na miejsce. Głośno westchnęłam. Wstałam z łóżka i usiadłam na tym niewygodnym-twardym-głupim i inne takie krzesełku. Codziennie modliłam się po kilka razy, żeby z tego wyszedł. Mam nadzieję, że to coś da.. Ciszę przerwało otwieranie drzwi. Spojrzałam w tamtą stronę. Przyszedł Drew i Alice. Posłali mi pocieszający uśmiech. Ta, nic to nie dało.. 
-Hej. - szepnęła Ali, przytulając mnie. 
-Cześć. - westchnęłam. 
-Wiesz coś więcej? -mruknął Drew. 
-Nie, nadal nic. Od tamtego czasu nie dał znaku życia. 
-Chujowo. - przetarł twarz dłońmi. 
 -Mhm. - mruknęłam. -Zostawię was samych, idę po kawę. - wstałam. 
-Nie idź, za dużo tego pijesz. 
 -Muszę. - wzruszyłam ramionami. 
-Ariana, proszę cię.. - westchnęła moja siostra. 
-Dobra. - poddałam się. 
Usiadłam na parapecie i przyciągnęłam kolana do klatki piersiowej. Niech on się obudzi. Błagam.. 

*

Po dwóch godzinach Ali i Drew poszli. Jestem strasznie śpiąca.. Wyjęłam z torby Blacka. Może to mnie trochę rozbudzi.. Wypiłam połowę zawartości i odstawiłam puszkę na bok. Usiadłam na krzesełku i wzięłam do ręki dłoń chłopaka. Dziwnie tak, kiedy nie odwzajemnia uścisku.. Oczy mi się same zamykają.. Wstałam i weszłam do łazienki, która mieściła się w sali. Przemyłam twarz zimną wodą, co mi odrobinę pomogło. Przejrzałam się w lusterku. Wyglądałam jak sto kilo nieszczęścia. Wory od oczami, zero uśmiechu na ustach.. Do tego byłam w legginsach i koszulce Justina. Na głowie miałam niechlujnego koka. I, że oni się mnie nie boją? Wyglądam jakie jakiś zombie. Naprawdę.. Położyłam się na swoim łóżku. Wzięłam do ręki telefon i weszłam na instagrama. Poprzeglądałam zdjęcia i kiedy się znudziłam weszłam na twittera. Przeglądałam większość portali społecznościowych. Nudno, jak nie wiem. Nie wiem kiedy zasnęłam. 

*

Obudziłam się po trzech godzinach, bardziej wypoczęta. Spojrzałam na Justina. Był nadal w tej samej pozycji, więc wnioskuję, że nic się nie wydarzyło. 
Przeciągnęłam się na łóżku i po kilku chwilach wstałam. Nie mam na nic siły ani humoru. Wpatrywałam się w niego jak w jakiś obrazek. Czy może się nie poruszył.. Nie. Po prostu leżał. To cholernie przykre. Do sali wszedł lekarz. 
-Dzień dobry. - mruknął. 
Jest dziewiętnasta coś i dzień dobry? Okey, jak pan woli. 
-Coś się stało? - spytałam cicho. 
-Nie, po prostu przyszedłem sprawdzić co z nim i z tobą. - oblizał usta. 
-Więc? 
-Badania się poprawiły. -uśmiechnął się lekko. -Ale.. Widzę, że z tobą jest gorzej. Może i tobie powinniśmy je zrobić? - zmarszczył brwi. 
-Nie trzeba. 
-No nie wiem. Porozmawiamy jeszcze później, muszę kontynuować obchód. Trzymaj się. - wyszedł. Z głośnym westchnięciem wstałam i zapaliłam światło. 
Dopiero teraz uświadomił sobie, że jadłam NIC od trzech dni. Żyję tylko na kawie, wodzie i napojach energetycznych.. Jak już mówiłam wcześniej - wykończę się. Usiadłam na skraju łóżka Justina. Pogłaskałam do po policzku. Chwilę wpatrywałam się w jego twarz. Nie wiem, czy mi się wydawało, albo powieki drgnęły. 
 -Justin? - szepnęłam - Kochanie, obudź się, błagam. - mówiłam. 
Po kilku sekundach uniósł oczy, lecz od razu je zamknął, kiedy światło go poraziło. 
-Justin?! - pisnęłam. 
-Cześć. - szepnął. 
Nadal leżał bez ruchu, wpatrując się we mnie. 
-J-jak się czujesz? Potrzebujesz czegoś? Mam wezwać lekarza? - zadałam mu mnóstwo pytań. -Spokojnie. - uśmiechnął się lekko. -Ale.. Mogłabyś dać mi wody? 
-Jasne, już. - pośpiesznie wstałam. 
Wyjęłam wodę i wlałam ją do szklanki. Podałam mu ją. Wypił połowę i oddał mi przedmiot. 
-Idę po lekarza, powinien cię zbadać. - wyszłam. 
Szłam długim korytarzem, aż w końcu doszłam do gabinetu lekarza. Zapukałam do drzwi i po kilku sekundach usłyszałam ciche "proszę". Weszłam i poszłam do biurka. 
-Coś się stało? 
-Umm.. Tak. Chciałam pana poinformować, że Justin się obudził. - mruknęłam. 
-Na prawdę? - spytał, pośpiesznie wstając. 
-Mhm. 
 -Posłuchaj... Ja muszę zrobić mu badania. Ty poczekasz na przed salą i poczekasz, dobrze? - wyszliśmy. 
-Okey. - usiadłam. 
Zobaczyłam, jak lekarz znika za drzwiami.
Zastanawiam się, jak mam teraz traktować Justina.. Jak chłopaka, jak przyjaciela, jak kolegę czy jak znajomego? Myślałam nad tym, jakieś piętnaście minut. Z rozmyśleń wyrwał mnie lekarz, który wyszedł z sali. 
-Jego stan jest stabilny. Myślę, że będzie dobrze. - poklepał mnie po ramieniu. 
 -To dobrze. - wymusiłam uśmiech. 
-Może.. Wróć do domu. Widzę, że jesteś strasznie zmęczona. Nic dziwnego. Siedziałaś tutaj ponad trzy tygodnie. Musisz się przespać. - westchnął. 
-Dziś, jak już wiem, że jest dobrze to dam radę spać. - wzruszyłam ramionami. 
-Trzymaj się. 
 Przegryzłam wargę i niepewnie położyłam dłoń na klamce. 
Mam pomysł! Żeby nie siedzieć w niezręcznej ciszy, najpierw zadzwonię do jego mamy.
Otworzyłam powoli drzwi. Zdecydowanym krokiem, podeszłam do łóżka i wzięłam z niego swój telefon. 
-Gdzie idziesz? - spytał cicho. 
-Zadzwonić, że się obudziłeś. - nie spojrzałam na niego. 
Ponownie wyszłam i podeszłam do parapetu. Wybrałam numer do Pattie.
Kobieta odebrała po trzech sygnałach. 
-Tak? -Hej Pattie, tutaj Ariana. Chciałam cię powiadomić, że Justin się wybudził ze śpiączki. - uśmiechnęłam się sama do siebie. 
-To wspaniale! - pisnęła. - Kochanie, mam dużo pracy i przyjadę rano, dobrze? 
Ona jest, tak, cholernie miła.. Uwielbiam tą kobietę, serio. 
-Nie ma sprawy. Do zobaczenia. - westchnęłam i zakończyłam połączenie. 
Powoli weszłam do sali. Nie patrząc na Justina, podeszłam do łóżka i położyłam się na nim. Wpatrywałam się w sufit. Nie wiem ile tak leżałam. Panowałam tak cholernie napięta atmosfera, że można byłoby ją wyczuć już na korytarzu. Dopiłam swój napój (energetyczny, oczywiście) i wyrzuciłam puszkę do kosza, który swoją drogą był do połowy zapełniony właśnie tymi puszkami i kubeczkami po kawie. 
-Jak się czujesz? - spytałam, przerywając ciszę. 
-Nie najgorzej. Lepiej powiedz mi co z tobą. Lekarz powiedział mi, że siedziałaś ze mną ponad trzy tygodnie i jesteś strasznie przemęczona, co nawet jeśli widać. Więc? - spojrzał na mnie. 
-Żyję. - wzruszyłam ramionami. - Może nie jest najlepiej ale i nie najgorzej. - usiadłam na krześle, obok niego. 
-Musisz odpocząć. - stwierdził, jakby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie.
-Dam sobie radę. - zaczęłam bawić się swoimi palcami. -Justin, czym my dla siebie jesteśmy. - szepnęłam. 
Zacisnęłam mocno powieki, żeby się nie rozpłakać. Nie teraz. 
-Nie wiem, ty mi powiedz. 
 -J-jaa cię nadal kocham. - szepnęłam. 
No i tak, rozpłakałam się. Świetnie. 
-Ja też Cię kocham. 
-Przepraszam.. - powiedzieliśmy w tym samym czasie. 
Spojrzałam na niego. Nasze spojrzenia się spotkały. Jego oczy wyrażały pustkę. Nie to, co kiedyś... Nie myśląc, przytuliłam się do niego. 
-Brakowało mi Ciebie. - szepnęłam, wybuchając płaczem. 
Chłopak objął mnie rękami w pasie, przyciągając tak, że leżał obok niego. Syknął cicho, lecz nic nie powiedział. 
-Przepraszam, nie chciałam.. - mruknęłam. 
-Nie przejmuj się tym. - posłał mi pocieszający uśmiech.
 Leżeliśmy przytuleni do siebie przez jakieś pół godziny. 
-Musisz iść spać. - szepnął. 
-Niee. - jęknęłam, jeszcze bardziej się w niego wtulając. 
Brakowało mi tego.. 
-Wykończysz mi się. - zachichotał.

*

Przespałam całą noc, bez przebudzenia się. Otworzyłam oczy i przetarłam je. Wyjęłam z pod poduszki. Była siódma osiemnaście. Spojrzałam na Justina, który jeszcze spał. Od 8 jest obchód więc zaraz musi wstawać. Wyjęłam z torby butelkę wody i napiłam się trochę. Dziś, kiedy przyjedzie Pattie pojadę do domu się wykąpać. Wstałam i od razu usiadłam, ponieważ zakręciło mi się w głowie. To przemęczenie... Rozmasowałam skronie dwoma palcami i podjęłam ponowną próbę wstania. 
Brawo, stoję! 
Poszłam do łazienki. Przemyłam twarz wodą. Wytarłam się i wróciłam z powrotem do środka.
-Dzień dobry. - usłyszałam. 
Odwróciłam się w stronę dźwięku. Justin leżał na łóżku, jeszcze nie do końca rozbudzony. 
-Hej. - uśmiechnęłam się lekko. 
-Chodź do mnie. - pokazał gestem głowy, aby podeszła. 
Zrobiłam to i dałam mu buziaka. 
-Twoja mama dziś przyjedzie. - mruknęłam 
-Po co? 
 -Dzwoniłam wczoraj, że się obudziłeś. Przecież to twoja mama, martwiła się o ciebie. 
-Domyślam się. - pogłaskał mnie po plecach.
-Nie jesteś głodny? 
 -Trochę jestem. - westchnął. 
-Przynieść Ci coś z kawiarenki na dole? - odsunęłam się delikatnie, tak, żeby lepiej go widzieć. -Znając moją mamę, przywiezie nam sporo jedzenia, więc nie idź. Wolę się z tobą przytulać. - uśmiechnął się szeroko. 
-Aww. 
Drzwi od pokoju otworzyły się a ja i szatyn spojrzeliśmy w tamtą stronę. 
-Chyba Wam w czymś przeszkodziłem.. - odkaszlnął lekarz. 
-Nie, w niczym nam pan nie przeszkodził. My tylko rozmawialiśmy. - mruknęłam. 
-Jak się czujesz? - zwrócił się do Justina.
-Dobrze. - pokiwał powoli głową. 
-Twoja badania nie są złe. Ale przytrzymamy cię do końca tygodnia na obserwacji. - zapisał coś na kartce. 
-W porządku. - oblizał usta. 
-A ty, jadłaś coś dziś? - tym razem, to było do mnie. 
-Jeszcze nie.. 
-Musisz zjeść. Obserwuję cię od prawie miesiąca i... 
-Możemy porozmawiać na zewnątrz? - przerwałam mu. 
-Oczywiście. - westchnął.
Nie patrząc za siebie wyszłam z sali. Nie chciałam, żeby Justin wiedział, że mało jadłam, spałam i żyłam na samych kawach i energetykach. 
-Niech pan mu nie mówi o tym. - mruknęłam, błagalnym tonem. 
-Schudłaś. Strasznie. Dosłownie widać Ci kości, dziewczyno. Jeszcze chwila i ty sama wylądujesz w szpitalu! - pokręcił głową. 
-Już jem, spokojnie. - westchnęłam zirytowana. 
Momentalnie zakręciło mi się w głowie, strasznie mocno. Zaczęło mi się ściemniać przed oczami i po chwili moje ciało bezwładnie upadło na podłogę. Ostatnie co zapamiętałam, to, to, że przyszła mama Justina i kilkukrotne wołanie mojego imienia..

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Hejka :)
Jak zawsze Weronika musi cos zniszczyć, norma xDDDD
Przepraszam, że tak długo nie było rozdziału ale jestem strasznie zabiegana i nie mam czasu..
Do następnego xx.