Rozdział Trzydziesty.

Nie wierzyłem w to, co się dzieję.. 
Stałem i patrzyłem. Patrzyłem na to, jak jakiś typ gwałci moją dziewczynę, a ja nie mogłem NIC zrobić. Alice została wypuszczona i stała z nami. Płakała, prawie tak samo jak Ariana w tym momencie. Zresztą, ja sam się poryczałem. Ten widok jest okropny. Kiedy skończył, zabrał swój ręcznik i wyszedł z resztą. Została tylko nasza czwórka. Alice od razu wybiegła z pomieszczenia. My zrobiliśmy to samo. 
-Ariana.. - szepnęła, roztrzęsionym głosem Ali. 
Dziewczyna leżała skulona na łóżku i płakała. W sumie to nie płakała. Ona dosłownie dusiła się łzami.
Bałem się do niej podejść. Bałem się, że ją skrzywdzę, ale chyba już bardziej nikt jej nie skrzywdzi. -Chłopaki, wyjdźcie. Poczekajcie w samochodzie, zaraz przyjdziemy. - mruknęła. 
-Okey, ale uważajcie na siebie... - szepnąłem i ostatni raz spojrzałem na Ari. 
Powoli razem z Drew zeszliśmy na dół a potem wyszliśmy na dwór. Wyjąłem paczkę papierosów i wyjąłem jednego szluga. Podpaliłem go i mocno zaciągnąłem się dymem. 
-Jestem jebanym idiotą. Powinienem jakoś zareagować, a ja stałem i bezczynnie na to patrzyłem. - warknąłem, kopiąc w oponę samochodu rodziców.
-Ale nic nie mogłeś zrobić. Nie obwiniaj się o to. - westchnął.
 -To nie twoją dziewczynę zgwałcili. - mruknąłem.
 Miałem poczucie winy. Wolałbym, żeby mnie zabili czy cokolwiek innego. Po około dziesięciu minutach Alice wyszła z Ari. Dziewczyna trzymała się za brzuch i nadal płakała. Podszedłem do mniej powoli. Kiedy chciałem ją dotknąć lekko się odsunęła. 
Boi się mnie.. 
-Chodź. - szepnąłem. Wsadziłem jedną rękę po jej kolana a drugą umieściłem na jej plecach. Jej ciało trzęsło się i nie sądzę, że z zimna. Posadziłem ją na miejscu pasażera (chciałem mieć ją blisko siebie). Odpaliłem silnik i ruszyłem. Radio nie działało, dlatego jechaliśmy w ciszy. 
-Zatrzymaj się! - krzyknął Drew. 
Gwałtownie zahamowałem. 
-Co? 
-On to nagrał. Damy to policji, przecież zostawił kamerę. - powiedział mój brat. 
-Zawracaj. - mruknęła Alice. 
Tak zrobiłem. Jechałem szybko. Byleby jeszcze tego nie zabrali. 
-Błagam Was, nie oglądajcie tego. - szepnęła szatynka. 
-Idę po to. Pilnujcie jej. 
-Nie idź sam. 
-Nic mi nie będzie. Wejdę i wyjdę. 
No i tak zrobiłem. Na szczęście kamera (z nagraniem) była w tym samym miejscu. Nadal się wszystko nagrywało. Może teraz ktoś w końcu zamknie tego idiotę. Dosłownie wybiegłem z budynku. Dałem kamerę Drew, który trzymał ją przez cały czas.
 -Justin, chcę wrócić do domu. - szepnęła. 
-Wracamy dziś, jak dojedziemy to się spakujemy i wracamy, obiecuję. - uśmiechnąłem się do niej lekko. 
Po dziesięciu minutach dojechaliśmy na miejsce. Nasze rodzeństwo wyszło, a ja zostałem chwilę z Ari. 
-Wiesz, że musimy iść z tym na policję? 
 -Nie, Justin, nie ma takiej opcji. - powiedziała głośniej. 
-Damy im ten film i ja powiem resztę. Ty nie musisz. Dodatkowo twoja mama i nasze rodzeństwo pomoże Ci. Ten chuj musi trafić do więzienia. - westchnąłem.
-Dobra, ale ja za nic w świecie tam nie pójdę. - wysiadła. 
Pokiwałem głową i również wyszedłem z samochodu. Zamknąłem go i pobiegłam oddać tacie kluczyki. Zapukałem do drzwi. 
-Proszę! - usłyszałem głos Pattie. 
Niepewnie nacisnąłem klamkę i wszedłem do środka. Rodzice pakowali wszystko do swoich walizek. 
-Ja oddaje kluczyki. - mruknąłem, przegryzając wnętrze policzka. 
-Wszędzie ich szukałem! Kto Ci pozwolił je wziąć? - warknął ojciec. 
-To była ważna sprawa, idę się pakować. - powiedziałem oschle i podałem mu klucze.
Szybkim krokiem poszedłem do naszego domku. Otworzyłam drzwi. Rozejrzałem się ale nie zobaczyłem nikogo. Pusty pokój. Zamknąłem drzwi i przeszukałem wszystko. Po chwili usłyszałem warknięcie z łazienki. Czyli jest tam. Całe szczęście. Myślałem, że już jej nie ma. Zapukałem do drzwi. 
-Nie wchodź. 
-Jeśli robisz coś głupiego, jak cięcie się, uwierz, że ja też to zrobię. - powiedziałem pewnym głosem. -Coś głupiego jak sikanie? Możesz to zrobić. 
-Myślisz, że Ci w to uwierzę? Uwaga, wchodzę. - nacisnąłem klamkę. 
Niepewnie, lecz szybko otworzyłam drzwi. 
-Idioto, no! - krzyknęła. 
Stała do mnie tyłem. Podszedłem bliżej. 
-Odjedź. - syknęła.
-Jak się nie odwrócisz, to podejdę sam. - ostrzegłem. 
-Nie. Ma. Takiej. Opcji. Wyjdź stąd. 
-Kurwa mać. - powiedziałem, odwracając ją. 
Na jej nadgarstkach były "namalowane" czerwone kreski. 
-Wiedziałem. - pokiwałem głową. 
Byłem smutny i zarazem zły. 
 -Oddaj mi to. - wyciągnąłem przed nią otwartą dłoń. 
Nie ruszyła się. Patrzyłam na mnie swoimi załzawionymi oczami. 
-Oddaj... 
-Nie! - krzyknęła, kiedy wyrwałem jej metalowy przedmiot. 
Podszedłem do umywalki. Westchnąłem i zrobiłem jedną kreskę na przedramieniu. 
-Justin, przestań. - szepnęła. 
Nie słuchałem jej. Chciałem pokazać jej, że ma z tym skończyć. Nie może tego robić za każdym razem, kiedy coś się wydarzy. Zacząłem robić kolejne kreski. Nie wiem ile ich zrobiłem.. dziesięć, dwadzieścia? 
-Kurwa, Justin przestań! - wytrwała mi to, rzucając byle gdzie. -Na chuj to zrobiłeś? 
-A na chuj ty to zrobiłaś?! - spytałem.
 Dokładnie opłukałem rękę z czerwonej cieczy.
-Ja miałam powód. 
-Ja też miałem powód. 
-Jaki niby. - wrzuciła ręce w powietrze. 
-Powiedziałem, że jak coś sobie zrobisz to ja też to sobie zrobię. Powód to ty. 
 -Justin.. - zaczęła. 
-Nie. Pakuj się, zaraz jedziemy. - mruknąłem, wychodząc z łazienki.

 
Ariana Po'V 

Umyłam rękę i ogarnęłam włosy (rozczesałam je). Wyszłam z łazienki. Justin spakowany siedział na pościelonym już łóżku. Wyjęłam z walizki czarne jeansy i białą, za dużą bluzę wkładaną przez głowę, czarne szpilki ze złotym obcasem i czystą, białą bieliznę. Weszłam do łazienki i przebrałam się.
W pokoju spakowałam wszystkie rzeczy do walizki. Wyjęłam telefon i słuchawki. Schowałam to do tylnej kieszeni jeansów i pociągnęła za walizkę. Pomińmy fakt, że ból w podbrzuszu ciągle się nasilał. No i w rękach zresztą też. Wyszłam z domu. Justin jest na mnie zły (wnioskuję) 
-Jak się czujesz? - spytał Drew. 
-Nie zadawaj jej głupich pytań. - westchnęła Ali. 
-Spoko. - posłałam jej delikatny (nie szczery) uśmiech. - Fizycznie lepiej niż psychicznie. 
-A Justin? 
Zamilkłam. Nie chciałam im mówić, że się pociełam i, że Justin zrobił to samo przeze mnie. -Słyszysz? 
-Co? - spytałam. 
-Jedziemy. - powiedział oschle Justin.
Okey, czyli jest zły. 
-Drew! - krzyknęłam, powstrzymując go przed wejściem do samochodu. 
Chłopak podszedł do mnie. 
-Co? 
-Mogę siedzieć przy Ali? 
-Jakiś problem z Justinem? 
-Umm.. Trochę się pokłóciliśmy.. 
-Justin, chodź tu ma chwilę. - odszedł, wołając brata. 
-Czego? 
-O co chodzi? Czemu nie gadasz z Arianą? - zmarszczył brwi. 
-Nie twoja sprawa. Chodźcie już, bo chcę być już u siebie. 
-Justin, przepraszam...
 -Nie obchodzi mnie to! - podniósł głos. - Było się kurwa nie ciąć i nikt nie miałby problemu! 
 -Nie moja wina, że mnie zgwałcili! - wrzasnęłam. 
Kiedy zorientowałam się, co właśnie powiedziałam, przyłożyłam dłoń do ust. Jestem idiotką. 
-Było się bronić. Chyba, że tego chciałaś. - wzruszył ramionami.
 Nie mogę uwierzyć, że powiedział coś takiego... Zamachnęłam się i uderzyłam go z otwartej dłoni w policzek. Ignorując ból pobiegłam w przeciwną stronę. Dobiegłam do małego lasu i usiadłam pod jednym z drzew. Wybuchłam płaczem. Jak mógł w ogóle o czymś takim pomyśleć?!
Ugh, nienawidzę lasów. Po co ja tu przyszłam?! Przez Justina, tak wiem. 
-Ariana?! - usłyszałam głos Drew.
 Odsunęłam się lekko. Nie chcę teraz z nikim rozmawiać. 
-Widzę Cię. - usłyszałam.
 -Daj spokój Drew. - mruknęłam od niechcenia. 
-On na pewno nie miał tego na myśli. Wrócimy do domu i zobaczysz, że na drugi dzień będzie dzwonił i Cię przepraszał. Jestem tego pewny. - podszedł bliżej.
 -Nie chcę jego przeprosin. Za kogo on mnie ma?! Za kurwę? - moje oczy zaszkliły się. 
-Nikt nie ma cię za kurwę, nie myśl tak. - jęknął, a ja spuściłam wzrok. - Hej, chodźmy już. Im szybciej wrócimy, tym lepiej. - pomógł mi wstać. - Ale nie mój naszym rodzicom o tym. - westchnął. -Okey, dziękuję. - przytuliłam go.
 -Nie ma sprawy. Dobra, idziemy mała. - zachichotał. 
-Nie jestem mała. Jestem w twoim wieku. - wywróciłam oczami, wycierając mokre policzki.
-Ale zobacz, jesteś niższa. 
-Teraz równa! - upomniałam go. 
-Oj daj spokój. Wiesz co? 
-Hm? 
-Powiem Ci, co mówił mi Justin, kiedy u niego byłem. Powiedział mi, że nigdy w życiu nie chciałby cię stracić, że chce Ci pomóc, uratować cię od okaleczania się. Powiedział, że kocha cię bardziej od matki. Starał się cię pocieszać jak i traktować jak księżniczkę. Ariana, chcę przez to powiedzieć, że przez takie coś możecie się stracić. On cię kocha, ty go kochasz.. Zapomnijcie o tym i pogódźcie się. -To nie jest takie proste.. 
-Jest. Ty go przeprosisz, on przeprosi ciebie i już. - wrzucił ręce w powietrze.
-On mnie ma za... 
-Nie ma Cię za to słowo na k. Daj spokój. Dobra, idziemy, bo zaczną się niecierpliwić. - zachichotał. 
-Dobry pomysł. - uśmiechnęłam się lekko. - Cieszę się, że Alice ma takiego dobrego chłopaka a ja przyjaciela. - poklepałam go po ramieniu. 
-Cóż, wiem, że jestem najlepszy. - poklepał się z dumą po torsie. 
-Niewątpliwie. - zachichotałam. 
Zobaczyłam Justina stojącego pod jednym z drzew. Patrzył na nas z skrzyżowanymi rękami na piersi. -Widzę, że szybko się pocieszyłaś. - prychnął. 
-Stary, ogarnij się. Nie widzisz, że ją ranisz? - warknął. 
-Ja ją ranię?! Popatrz. - podgiął rękaw bluzy. 
Na jego ręku było kilkanaście blizn. 
 -Jesteście chorzy. - pokiwał głową.
 -Nie ja, tylko ona. - skomentował. 
-Nie, Drew. On ma mnie w dupie, nie widzisz? - pokiwałam głową. - Skoro tak bardzo nie chcesz mnie widzieć, to nie będziesz. - zwróciłam się do Justina. 
-O co ci znowu chodzi? 
-Nieważne. Masz mnie gdzieś? Trudno. Nie chcę być z kimś, kto ma o mnie takie zdanie. Kiedy wrócimy, już mnie nie zobaczysz. - szepnęłam łamiącym głosem i odeszłam. 
Usiadłam przy Alice i włożyłam słuchawki w uszy i zaczęłam słuchać muzyki. Nie chciałam nikogo słuchać. Ewentualnie Drew, który jest moim najlepszym przyjacielem. 

*

 Dojechaliśmy pod nasz dom po prawie dwóch godzinach. 
-Do zobaczenia. - powiedziałam cicho. 
-Pa. - powiedział Drew. 
Wyszłam i wyjęłam z bagażnika swoją walizkę. Od razu skierowałam się do domu. 
-Poczekaj. - poczułam, jak czyjaś ręka łapie mój nadgarstek. Z
ignorowałam ból w nadgarstku, który zignorowałam. 
-Co? 
-Nie chcę, żeby to tak się zakończyło.. - mruknął cicho.
 -Przecież jestem kurwą. Daj mi spokój. - westchnęłam. 
-Nie jesteś. Przepraszam, proszę Cię, nie zostawiaj mnie.. - szepnął. 
-Nie pisz, nie dzwoń, zapomnij o mnie. - powstrzymywałam się przed wybuchnięciem płaczem. -Nie.. - zobaczyłam w jego oczach łzy. 
-Kocham Cię, ale nie utrudniaj tego. P
odeszłam bliżej niego i pocałowałam go. 
Odwzajemnił..
-Do zobaczenia, kiedyś.. - szepnęłam i odeszłam.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Nie wiem jak to skomentować, więc zostawiam to Wam..